Οι μπαμπάδες δεν είναι αναλώσιμοι
Όλο και περισσότερες ανύπαντρες γυναίκες στον κόσμο γεννάνε παιδιά, που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα στη συνέχεια, όμως μια νέα επιστημονική έρευνα δείχνει ότι κάθε άλλο παρά αναλώσιμοι είναι οι μπαμπάδες, αντίθετα παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ισορροπημένη ανάπτυξη ενός παιδιού.
Καθώς οι τελευταίες εξελίξεις στη γενετική και την κλωνοποίηση απειλούν το ρόλο –αν όχι την ίδια την αναγκαιότητα- των ανδρών στην αναπαραγωγή και την οικογένεια, η νέα έρευνα φέρνει ενισχύσεις στο «οπλοστάσιο» των ανδρών.
Προηγούμενες έρευνες είχαν δείξει ότι τη σημασία των πατέρων στην ανατροφή. Μεταξύ άλλων, έχει διαπιστωθεί ότι τα κορίτσια φθάνουν νωρίτερα στην εφηβεία, γίνονται από μικρότερη ηλικία σεξουαλικά ενεργές και τελικά είναι πιθανότερο να μείνουν έγκυες πιο μικρές, αν δεν έχουν πατέρα. Άλλες ψυχολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι τα αγόρια χωρίς πατέρα έχουν μικρότερη συναισθηματική οικειότητα και χαμηλότερη αυτοπεποίθηση.
Η νέα έρευνα, από καναδούς ερευνητές με επικεφαλής τη Γκαμπριέλα Γκόμπι του πανεπιστημίου ΜακΓκιλ, μελέτησε τη σημασία του πατέρα σε καθαρά βιοχημικό επίπεδο, κάνοντας πειράματα σε ποντίκια, τα οποία, σαν τους ανθρώπους, τείνουν να είναι μονογαμικά και να μεγαλώνουν τους απογόνους τους από κοινού.
Η έρευνα, που παρουσιάστηκε στο Παγκόσμιο Συνέδριο Βιολογικής Ψυχιατρικής στο Παρίσι, έδειξε ότι η απουσία πατέρα κατά τα πρώτα κρίσιμα στάδια της ζωής κάνει το παιδί αισθητά λιγότερο κοινωνικό. Οι ερευνητές απομάκρυναν ορισμένους ποντικούς-πατέρες (αλλά όχι τις μητέρες) από τα παιδιά τους για αρκετό χρονικό διάστημα και στη συνέχεια μελέτησαν τόσο τη συμπεριφορά των μικρών «ορφανών» ποντικιών όσο και τις βιοχημικές αντιδράσεις στα κύτταρα του εγκεφάλου τους, συγκρίνοντάς τες με άλλα ποντικάκια που ζούσαν κανονικά και με τους δύο γονείς τους.
Διαπιστώθηκε ότι τα εγκεφαλικά κύτταρα των «μονογονεϊκών» ποντικών είχαν μειωμένη αντίδραση στην «ορμόνη του αγκαλιάσματος και της στοργής», την ωκυτοκίνη, την χημική ουσία που απελευθερώνεται στον εγκέφαλο τις στιγμές της αγάπης, των χαδιών και γενικότερα της συναισθηματικής οικειότητας. Αυτό σημαίνει ότι τα ποντικάκια ένιωθαν λιγότερο θετικά και ευτυχισμένα, όταν ήσαν παρέα με άλλα.
Επιπλέον ήσαν σαφώς πιο φοβισμένα και αντικοινωνικά. «Συνήθως όταν βάλει κανείς δύο ζώα στο ίδιο κλουβί, το ένα ‘εξερευνά’ και αγγίζει το άλλο, όμως όταν βάλαμε μαζί ποντίκια που είχαν στερηθεί τον πατέρα τους, το ένα αγνόησε το άλλο», δήλωσε η δρ Γκόμπι. Προς το παρόν πάντως είναι αβέβαιο αν οι ίδιες βιοχημικές αλλαγές και επιπτώσεις ισχύουν εξίσου και στους ανθρώπους που μεγάλωσαν χωρίς πατέρα.
Η νέα έρευνα έρχεται λίγο μετά την εμφάνιση μιας άλλης μελέτης, από την δρα Ρουθ Φέλντμαν του πανεπιστημίου Μπαρ-Ιλάν του Ισραήλ, που έδειξε ότι οι άνδρες εμφανίζουν στον εγκέφαλό τους μια τεράστια αύξηση στην ορμόνη ωκυτοκίνη, όταν γεννιέται ένα παιδί τους, με συνέπεια να παίζουν περισσότερο μαζί του. Όπως δήλωσε η ερευνήτρια, οι πατέρες, όπως και οι μητέρες, είναι βιολογικά προγραμματισμένοι να βοηθούν στην ανατροφή του παιδιού.
Πηγή: Ελευθεροτυπία
22/7/11 Καθώς οι τελευταίες εξελίξεις στη γενετική και την κλωνοποίηση απειλούν το ρόλο –αν όχι την ίδια την αναγκαιότητα- των ανδρών στην αναπαραγωγή και την οικογένεια, η νέα έρευνα φέρνει ενισχύσεις στο «οπλοστάσιο» των ανδρών.
Προηγούμενες έρευνες είχαν δείξει ότι τη σημασία των πατέρων στην ανατροφή. Μεταξύ άλλων, έχει διαπιστωθεί ότι τα κορίτσια φθάνουν νωρίτερα στην εφηβεία, γίνονται από μικρότερη ηλικία σεξουαλικά ενεργές και τελικά είναι πιθανότερο να μείνουν έγκυες πιο μικρές, αν δεν έχουν πατέρα. Άλλες ψυχολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι τα αγόρια χωρίς πατέρα έχουν μικρότερη συναισθηματική οικειότητα και χαμηλότερη αυτοπεποίθηση.
Η νέα έρευνα, από καναδούς ερευνητές με επικεφαλής τη Γκαμπριέλα Γκόμπι του πανεπιστημίου ΜακΓκιλ, μελέτησε τη σημασία του πατέρα σε καθαρά βιοχημικό επίπεδο, κάνοντας πειράματα σε ποντίκια, τα οποία, σαν τους ανθρώπους, τείνουν να είναι μονογαμικά και να μεγαλώνουν τους απογόνους τους από κοινού.
Η έρευνα, που παρουσιάστηκε στο Παγκόσμιο Συνέδριο Βιολογικής Ψυχιατρικής στο Παρίσι, έδειξε ότι η απουσία πατέρα κατά τα πρώτα κρίσιμα στάδια της ζωής κάνει το παιδί αισθητά λιγότερο κοινωνικό. Οι ερευνητές απομάκρυναν ορισμένους ποντικούς-πατέρες (αλλά όχι τις μητέρες) από τα παιδιά τους για αρκετό χρονικό διάστημα και στη συνέχεια μελέτησαν τόσο τη συμπεριφορά των μικρών «ορφανών» ποντικιών όσο και τις βιοχημικές αντιδράσεις στα κύτταρα του εγκεφάλου τους, συγκρίνοντάς τες με άλλα ποντικάκια που ζούσαν κανονικά και με τους δύο γονείς τους.
Διαπιστώθηκε ότι τα εγκεφαλικά κύτταρα των «μονογονεϊκών» ποντικών είχαν μειωμένη αντίδραση στην «ορμόνη του αγκαλιάσματος και της στοργής», την ωκυτοκίνη, την χημική ουσία που απελευθερώνεται στον εγκέφαλο τις στιγμές της αγάπης, των χαδιών και γενικότερα της συναισθηματικής οικειότητας. Αυτό σημαίνει ότι τα ποντικάκια ένιωθαν λιγότερο θετικά και ευτυχισμένα, όταν ήσαν παρέα με άλλα.
Επιπλέον ήσαν σαφώς πιο φοβισμένα και αντικοινωνικά. «Συνήθως όταν βάλει κανείς δύο ζώα στο ίδιο κλουβί, το ένα ‘εξερευνά’ και αγγίζει το άλλο, όμως όταν βάλαμε μαζί ποντίκια που είχαν στερηθεί τον πατέρα τους, το ένα αγνόησε το άλλο», δήλωσε η δρ Γκόμπι. Προς το παρόν πάντως είναι αβέβαιο αν οι ίδιες βιοχημικές αλλαγές και επιπτώσεις ισχύουν εξίσου και στους ανθρώπους που μεγάλωσαν χωρίς πατέρα.
Η νέα έρευνα έρχεται λίγο μετά την εμφάνιση μιας άλλης μελέτης, από την δρα Ρουθ Φέλντμαν του πανεπιστημίου Μπαρ-Ιλάν του Ισραήλ, που έδειξε ότι οι άνδρες εμφανίζουν στον εγκέφαλό τους μια τεράστια αύξηση στην ορμόνη ωκυτοκίνη, όταν γεννιέται ένα παιδί τους, με συνέπεια να παίζουν περισσότερο μαζί του. Όπως δήλωσε η ερευνήτρια, οι πατέρες, όπως και οι μητέρες, είναι βιολογικά προγραμματισμένοι να βοηθούν στην ανατροφή του παιδιού.
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου