Για πρώτη φορά, εξομολογούμαι διαδικτυακά, πέρα από τον Πνευματικό μου, που με έχει βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια να σταθώ. Είμαι μια γυναίκα 37 ετών με ένα παιδί 9 ετών και χωρισμένη. Πήρα την απόφαση να σας "εξομολογηθώ" την μικρή πικρή μου ιστορία που βιώνω από τότε που γεννήθηκα έως σήμερα, με την παρότρυνση της ξαδέρφης μου, που διαθέτει ίντερνετ, υπολογιστή και γνώσεις.
Ομολογώ πως αυτά, τα καθημερινά που έχουν πολλές οικογένειες, εγώ δεν τα έχω λόγω κακής τύχης...
Γεννήθηκα στη Περιφέρεια, είμαι το 4ο παιδί μιας 9μελούς πολύτεκνης οικογένειας. Από τα 2 έως τα 6 μου χρόνια, μετά από κατάποση λόγω απροσεξίας κουτσουλιάς από περιστέρι, ακροβατούσα μεταξύ ζωής και θανάτου. Τελικά τα κατάφερα, να επιβιώσω.
Σταμάτησα το σχολείο στο Γυμνάσιο, όχι επειδή δεν μου άρεσαν τα γράμματα, αλλά επειδή δεν με άφηνε ο πατέρας μου να συνεχίσω.
Ο πατέρας μου αντιμετώπιζε πολύ σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει οικογενειακή ηρεμία και σειρά στο σπιτικό μας. Φτάνει να σας πω, πως μέχρι τα 14 μου, είχα ακράτεια κάθε φορά που έμπαινε ο πατέρας μου στο σπίτι.
Πριν 20 χρόνια περίπου, το πρόβλημα το ξεπεράσαμε, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Καταστραφήκαμε όλα τα αδέρφια, από την αδιαφορία και τον αλκοολισμό του πατέρα μου και την αδυναμία της ομολογουμένως "Αγίας" μητέρας μου, που πάλευε χωρίς όπλα να μας μεγαλώσει.
Τον πατέρα μου τον συγχώρησα, αλλά το ποτάμι είχε κυλήσει. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια, μετά από εγκεφαλικό, αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα υγείας με αποτέλεσμα να προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε με ότι μέσα διαθέτουμε.
Πριν 13 χρόνια, η ζωή μου, για πρώτη φορά μου χαμογέλασε.
Γνώρισα έναν νεαρό, από την Αθήνα, μορφωμένο και με χιούμορ, που από την πρώτη στιγμή που τον είδα είπα, "Αυτός είναι ο άντρας που θέλω να παντρευτώ". Η σχέση μας εξελισσόταν ήρεμα και αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Εργατικός, δυναμικός και φιλόδοξος, πραγματικά προσπάθησε να μη μου λείψει τίποτα. Και όντως δεν μου έλειψε.
Το 2003 παντρευτήκαμε και το 2004 κάναμε ένα υγιέστατο παιδί όπου λίγες ημέρες μετά, μετακομίσαμε στην Αθήνα. Τα βιώματά μου από τα παιδικά μου χρόνια, δυστυχώς, δεν με άφησαν να διαχειριστώ σωστά την οικογένεια που δημιούργησα, με αποτέλεσμα, να μην αντέξει τα λάθη μου και να μου ζητήσει διαζύγιο στα τέλη του 2005. Έκανα λάθη λόγω άγνοιας, δεν πρόδωσα ποτέ τον άντρα μου (μιας και δεν είναι του χαρακτήρα μου), αλλά δεν μπορούσα να διαχειριστώ στοιχειώδη καθημερινά πράγματα.
Τελικά το 2006 συμφώνησα να βγει το διαζύγιο και επέστρεψα στο πατρικό μου, όπου και ζω έως σήμερα. Δυστυχώς το να είσαι χωρισμένη γυναίκα, θεωρητικά αμόρφωτη και το να μην υποκύπτεις στις ανήθικες προτάσεις των "αφεντικών" με έχουν κρατήσει άνεργη έως σήμερα. η διατροφή που λαμβάνω κάθε μήνα δεν φτάνει ούτε για τα βασικά του παιδιού που μεγαλώνω, με αποτέλεσμα να του στερώ δεκάδες καθημερινά πραγματάκια που θα έκαναν το παιδί μου να νιώθει ίσο με τους συνομήλικούς του. Θέρμανση στο σπίτι δεν υπάρχει, η τροφή είναι ελλιπείς, όσοι με βοηθούν είτε με ρουχισμό, είτε με τροφή, δεν μπορούν να το κάνουν εσαεί, με αποτέλεσμα να έχω αρχίσει να έχω προβλήματα υγείας λόγω ανασφάλειας για το μέλλον.
Ο περασμένος χειμώνας ήταν υπερβολικά δύσκολος, με πείνα, κρύο και κακουχία που εύχομαι κανείς να μην περάσει. Εκλιπαρούσα για μια δουλειά, έστω 4ωρη, για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στις μικρές καθημερινές ανάγκες, αλλά οι πόρτες έκλειναν. Γυναίκα, χωρισμένη, με παιδί που μπορεί να αρρωστήσει ανά πάσα στιγμή και χωρίς να έχει πονηρές σκέψεις για το αφεντικό της, είναι αποδιοπομπαίος τράγος για κάθε φιλόδοξο επιχειρηματία.
Σκέφτηκα πολλές φορές, κρυφά από το παιδί μου και τους οικείους μου, να ζητιανέψω. Δεν μου το επιτρέπει όμως η παιδεία και η περηφάνια μου. Δεν μου αρέσει να ζητάω και να φέρνω σε δύσκολη θέση κανέναν. Αλλά υποφέρω.
Τρέμω στην ιδέα, πως ο Σεπτέμβρης φτάνει, το παιδί μου θα ζητήσει ρούχα για το σχολείο και εγώ δεν μπορέσω για άλλη μια χρονιά να του τα προσφέρω. Ο πατέρας του, βοηθάει με ότι μέσα διαθέτει, αλλά και για εκείνον πολλές φορές δεν είναι εύκολο. Αγχώνεται και στεναχωριέται το ίδιο, αλλά δεν μπορεί να κάνει πράγματα πάνω από τις δυνάμεις του.
Τρέμω στην ιδέα, πως θα έρθει ο Νοέμβρης, και δεν θα έχουμε θέρμανση, θα κρυώνουμε, και κάτω από τα λίγα σκεπάσματα που διαθέτω, θα ξεσπάω σε λυγμούς κάθε βράδυ, βλέποντας πως η ζωή μου πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Η εξολόγησή μου έχει έναν σκοπό. Να ελαφρύνω το μυαλό μου, μοιραζόμενη τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου μαζί σας και να ευχηθώ τη μάχη που δίνω καθημερινά για επιβίωση, να μην την περάσει κανείς, μα κανείς από εσάς.
Να έχετε ένα όμορφο καλοκαίρι γεμάτο υγεία, χαμόγελο και οικονομική ηρεμία.
Αναγνώστρια
