Τριάντα πέντε χιλιάδες διαζευγμένοι πατεράδες μιλούν όπως η πιο ευαίσθητη μάνα, δακρύζουν όπως ένα αδικημένο παιδί και ζητούν το αυτονόητο: λίγες, π.χ., μέρες διακοπές με τα παιδιά τους.
«Μακάρι οι γονείς μου να είχαν διαβάσει έστω και ένα άρθρο σχετικό με την αντιμετώπιση των παιδιών κατά –και μετά– το διαζύγιο. Παρότι πίστευα πως θα μπορούσα να σταθώ δυναμικά στα επί του διαζυγίου τους θέματα, που είχαν επιρροή και σε μένα, στο τέλος λύγισα. Πιστέψτε με: το να βλέπω τις ακρότητες μίσους, εκδίκησης και τις απόπειρες απομάκρυνσης του ενός γονιού μου από τον άλλον αντίστοιχα ήταν κάτι πολύ απογοητευτικό. Οι άνθρωποι που περίμενα να με πλημμυρίσουν αγάπη ‘‘τυφλώθηκαν’’ στη βορά της εχθρικής διάθεσης με εμένα να αισθάνομαι το κυρίαρχο θύμα. Για να βρίσκομαι ακόμη ‘‘εδώ’’ σημαίνει πως αναζήτησα νέα πρότυπα και πήρα δύναμη… Αν αποφασίσετε ότι πρέπει να χωρίσετε, μην έχετε από τα παιδιά σας παράλογες απαιτήσεις. Να θυμάστε πως εσείς μπορεί να αισθάνεστε έτοιμοι για χωρισμούς και δυνατοί σαν κορμοί δέντρου, τα παιδιά όμως αισθανόμαστε κλωνάρια, έτοιμα να σπάσουν, στο πρώτο φύσημα του ανέμου…» Αυτή είναι μία μόνο ιστορία διαζυγίου από τις διακόσιες είκοσι που περιλαμβάνονται στο βιβλίο Ιστορίες Διαζυγίων. Το έγραψε ο Νίκος Σπιτάλας ο οποίος, πριν από εννέα χρόνια, βιώνοντας μετά το διαζύγιό του την απομάκρυνση από τα παιδιά του, αποφάσισε να ιδρύσει τον ΣΥΓΑΠΑ (Σύλλογος για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια), να παλέψει για τα δικαιώματα των διαζευγμένων πατεράδων και να τους χαρίσει αυτό που επιθυμούσαν περισσότερο από καθετί άλλο: την επαφή με τα παιδιά τους.
Για το συμφέρον του παιδιού
Ο ΣΥΓΑΠΑ ιδρύθηκε αρχικά σε διαδικτυακή μορφή, πριν από εννέα χρόνια, για να πάρει σάρκα και οστά ως σύλλογος με απόφαση δικαστηρίου τον Μάρτιο του 2005 με τα μέλη του να ανέρχονται σήμερα στις 35 χιλιάδες: «Η απόφασή μου να ιδρύσω τον ΣΥΓΑΠΑ έγκειται στο ότι το οικογενειακό δίκαιο δεν έχει καμία σχέση με οικογένεια και παιδιά και είναι αντιγραμμένο από το γαλλικό και το γερμανικό όπως ίσχυαν προ πενήντα ετών. Μιλά για γάμο και διαζύγιο χωρίς την αναγκαία παιδοκεντρικότητα. Στην Ελλάδα, πριν βγάλω το θέμα στην επιφάνεια, να φανταστείτε ότι οι δικαστές μπέρδευαν τη γονική μέριμνα με την επιμέλεια, έδιναν ελάχιστη επικοινωνία και καθόλου επιμέλειες στους πατεράδες καταστρέφοντάς τον μια για πάντα ενώ δεν τιμωρούσαν τη μητέρα που παρεμπόδιζε την επικοινωνία του πατέρα με το παιδί», λέει ο κύριος Νίκος Σπιτάλας και συνεχίζει: «Το πρωταρχικό μέλημα του συλλόγου μας είναι να παράσχει ψυχολογική στήριξη στους αποξενωμένους πατεράδες, ηθική συμπαράσταση μέσα από την ανταλλαγή εμπειριών, καθώς και νομικές συμβουλές από σοβαρούς επαγγελματίες που δεν λυμαίνονται τα οικογενειακά δράματα για να κερδίζουν χρήματα, αλλά προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο κατεστραμμένων ψυχών και να αποδώσουν δίκαιο. Στους στόχους μας έγκειται επίσης η δημιουργία οικογενειακού δικαστηρίου που θα αποφασίζει με γνώμονα το συμφέρον του παιδιού και όχι των γονιών».
Ανάμεσα σε αυτά που διεκδικεί ο ΣΥΓΑΠΑ περιλαμβάνονται η συνταγματική κατοχύρωση του πατρικού ρόλου, η από κοινού επιμέλεια και γονική μέριμνα, η ελεύθερη επικοινωνία σε περίπτωση διαζυγίου, η εναλλασσόμενη κατοικία των παιδιών, η δίκαιη διατροφή (στα διαζύγια) σύμφωνα με τις ηλικιακές ανάγκες και τις δυνατότητες των γονέων καθώς και η τιμωρία του γονέα που προσβάλλει συκοφαντικά, δίχως στοιχεία, τον άλλον για να στερήσει την επικοινωνία με τον άλλον γονέα ή για να αποκτήσει μοναδικότητα στην επιμέλεια.
http://www.talcmag.gr/Sizitondas/xorismenoi-me-paidia
« L’aliénation
parentale est un processus qui consiste à programmer un enfant pour
qu’il haïsse un de ses parents sans que ce soit justifié. Elle est la
conséquence de la bataille mise en place au sein d’un couple qui
dysfonctionne sévèrement ou va se séparer.
